Autumn

Behold the trees that shred their garments upon the ground

And kiss the earth beneath our feet and create a joyful sound

They dance with the rythmn of the rushing winds of change

As they sing with mother nature through the valleys, plains, hills and mountain range!



Soon the tree that stood cozy and full of foliage

Will expose its soul standing firm notwithstanding the passing of age

With roots firm upon the ground that sustains itself from the challenges of time

And the hands and body will endure the ever changing clime



Unlike a tree why are we afraid of change?

The shredding of the old and welcoming the new is always a challenge!

Like a tree there is always time to let go

Of the burdens and drop them on the ground below

Manny

21 October 2008

Migrant Worker

I migrated in search for greener pasture....


Descended on a foreign land not knowing what to endure


All looking strange, the weather, race, food, tongue and colour


Everytime we realise we are here, oh! we turn sour


The days quickly passed by, so with months and years


Babies arrive, kids play, giving us comforts from our tears!


It was a struggle to raise kids, yes, and I really mean


That when it moves, no elders to lean to, confidence knocked down, deep within


Jobs were scarce, who cares for an alien anyway?


When applying for a job, too many obstacles, many questions, I wonder why?


To the soul that never interrogated and dignified as before


Situations like these, makes one angry, struggle, and think once more.....


What have I done to deserve such human degradation?


And challenge my fate, then, I say, why did I make such decission?


When job was finally offered, oh! what a strange job, never thought of before!


But what can I say, take it or leave it, or else no job forever!









Manny

18 October 2008







I composed this poem while having my break time from my night duty.

KARASAKAS

Maykan kadwa agkuyog ta a magna

Nasipnget a lubong napno't uleg ken buwaya

Dimo ipangag dagiti karasakas bayat iti inta pannagna

Baka maladaw ta, napateg a biag dagiti masa

nawatiwat ti dalan kasla awan patinggana

ket adu ti matnag ken maigalis nu dika nakasagana

taraonan ti pakinakem iti tunggal agsapa

Balon ti bagi ket nalawag a sirmata

Ti panagbutbuteng ken karasakas dagiti saka

Maysa laeng nga rupa ti kinatakrot ken pannakaiwawa

Panangtungpal iti linteg nga awan kaes-eskanna

karasakas laeng dayta dagiti saka nga awan papananna

Iti nasin-aw a panagserbi iti umili di na koma abaken

Ti bannog iti bagi ken tured ti pakinakem

Tawid dagitoy kadagiti inna ken amma, saan di pay nagsardeng

Agsipud ta ti karasakas iti agsapa ken sardam di na kaya nga abaken.

Ni Manny

Ika -18 iti mabilang ti Oktobre 2008

My daughters and I were walking on the pavements full of fallen leaves from the trees as it was the beginning of Autumn, 2008. The youngest girl said: "dad, there is sound on the leaves on the ground!" This reminded me quickly about the lives of many filipinos back home who continue to fight against human rights violations by the state authorities. The Iloko word for the sound created by our footsteps is KARASAKAS. This also made me to think and wonder how do James Balao and other victims of abductions and unexplained disappearances feel whenever they hear of any sound or karasakas approaching them wherever they are being detained! This poem was composed to remember them and to all men and women who continue to live dangerous lives. Karasakas will continue to haunt them but they will never stop until together with the people, they will finally triumph against the evils of society.

TULA: ALAY KAY JAMES BALAO

Bukang liwayway, bagong pag-asa, bagong buhay!

Buo ang isip at buhay ang kalamnan sa lumipas na magdamag!

Di mahagilap ang pagtulog sa bigat ng dibdib at walang hanggang pag-aalala

Dinig sampu ang mga hininga, ng inang ayaw panawan ng masidhing damdaming

Masilayan ang dugo't laman na iniluwal sa liwanag ng buhay!

Ang katawang pagal ay ayaw sumuko sa bawat lumilipas na sandali

Sumisidhi ang dagundong ng dibdib na bumuhay sa anak na uliran

Di alintana ang bawat kasinungalingan ng mga bwitreng animo'y mga walang inang

Naghihintay na masilayan ang murang mukha ng minamahal na anak

Tahan na ina, at taas nuong iwaglit ang bangungot na sumasaklaw

Sa ala-ala ng mahal na anak dahil ito'y pinawi na ng di mabilang na mga kamay

Ng mga kapwang mapagpalang budhi at pusong nagmamahal sa bawat kalayaan

Ng mga anak ng bayang walang takot at tigil sa harap ng tiyak na patutungohan!

Katulad ng inang ayaw panawan ng masidhing pag-aalala sa anak niyang

Hinubog sa mapagpalang kamay at diwa ng katarunga't kalayaan ng mga

Nakararaming mga inakay na patuloy na kinukopkop laban sa mga kaaway ng bayan

Ikaw ang ama, ang humobog sa anak na nag-alay ng buhay sa bayan at kapwa.

Itindig ang mag paa, mga magulang na uliran

Pagmasdan ang bawat pagsapit ng dilim, dahil ang dilim ay pangako ng

Isang maaliwalas na bukang liwayway sa dakong silangan!

Liwanag na siyang magsisilbing gabay sa katotohanan o kasinungalingan

Bukang liwayway, bangong pag-asa, bagong buhay!

Ito ang hinahangad ng bawat taong ayaw panawan ng pagkamakabayan!

Sa lipunang dinarambong ng mga palalo sa paglapastangan ng

Karapatang pantao na siyang biyaya sa bawat nilalang

Tahan na ama't ina, at ang anak na iniluwal sa liwanag ng buhay

Ay nandito ngayon sa 'yong harapan dala ang pangakong itutuloy

Ang laban sa mga kapwang walang alintana sa mga taong gustong masilayan ang

Bukang liwayway, bagong pag-asa, bagong buhay!

This poem is dedicated to James Balao, one of the founders of the Cordillera Peoples Alliance who disappeared on 17 September 2008. May God Almighty give him strength to overcome the pains of being separated from his loved ones.

Ni Manny

Ika - 14 ng Oktobre 2008

BUHAY MANGGAGAWA SA IBAYONG BANSA

Nagbalot ka't sininup ang iyong mga dalahin sa 'yung pangingibang-bansa

At mabibigat ang mga paang humakbang patungo sa paliparan ng Maynila

Simbigat ng dala mong mga maleta ang damdaming pilit na pinapahupa

Ng mga pangarap at pagpupunyaging igapang ang kabuhayan sa malayong bansa



Tinahak mo ang mga landas na walang tiyak na paroroonan

At taas noong ikinukubli ang kaba sa dibdib at kalamnan

Tanggapin kabayan ang bukod tanging katotohanan

Na nandito kas sa ibang bansa upang kumayod at magsapalaran!



Unang araw sa trabaho ikaw ay natulala sa 'yong nasilayan at naramdaman

Dahil ngayon mo lang napagtanto at naintindihan ng lubusan

Na ang mawalay sa mga mahal sa buhay ay walang kaparis na pait

Lalo na't isiping bakit kaya kailangang lumayo't magpakasakit?



Tinimpi ang pait na dulot ng halos walang katapusang paghihirap

Ng katawang pagal sa pagkayod upang ang kabuhayang pilit na hinahanap

Ay makamit ng lubusan sa kabila ng masakit na pagtanggap

Sa katotohanang ika'y nalulumbay sa iniwang bayang pinapangarap!



Tahan na kabayan at silayan ang bukang liwayway sa dakong silangan

At ikalat ang paningin sa maaliwalas na kapaligiran ng bansang kinahantungan!

Marami ka pang taong gugugulin upang ang kabuhayang itinataguyod ng lubusan

Ay makamit kapalit ng dugo't pawis ng walang kaparis na sakripisyo ng katawan!



Binansagan ka ngang bayani, kabayan, ito kaya'y may katotohanan?

Bayani bang masasabi ang halos walang hanggang paghihirap ng lubusan?

Ang kakarampot na kinikita'y hinahati sa ibat-ibang "bills" na babayaran

At ang natirang pera'y di na halos makabili ng pagkain para sa hapag-kainan!



Sa hirap ng buhay kabayan ay halos wala ng iba pang paraan

Kundi tanggapin ang katotohanang ang pagpapakasakit ng 'yong katawan

Ay dili iba't patunay sa walang hanggang pagmamahal sa 'yong inang bayan!

Na ang tanging hangad ay itaguyod ang kinabukasan ng mga anak ng bayan!





This poem is writen to give a real picture of how it feels to leave one's own native land and descend to a foreign country.





Manny

Ika - 17 ng Setyembre 2008

ALAY SA MANGAGAWA SA IBAYONG BANSA

Mahapdi ang mga luhang dumadaloy sa 'yong mga pisngi
Dulot ng malubhang galit at pighati
Hapdi sa dibdib na dulot ng isang kataksilan
Ng isang taksil at walang pusong kababayan.

Lumisan ka't tumungo sa ibayong bansa
Puno ng pangako, sakit ng dibdib at mga ala-ala
Kagyat na sinunggaban ang unang pagkakataon
At kumayod ng todo, di alintana ang mga lumipas na mga taon

Sa isang Nursing Home ika'y namasukan na isang tagapag-alaga
Ng mga may kapansanang mga lolo at lola
Isa kang amang naghahanap-buhay ng puro pang-gabi
Dahil ang asawa'y sa araw naman siya naghahanap-buhay palagi

Masayang lumipas ang mga araw, buwan at taon
Nagpundar ka ng husto kahit na sa utang ay nabaon
Hindi ka pa rin sumoko at sa pamilya ka palaging nakatuon
Handang igapang at itaguyod habang may pagkakataon

Datapwa't isang araw ika'y biglang nalumbay
At ang kaba sa umaga ay walang humpay
Dahil ang taksil sa kababayan ika'y pinagkanulo
Sa salang walang katuturan at hindi naman totoo

Ang taksil na kababaya'y ginamit ang propesyon at puwesto
Upang ilupig ang dangal mo at siya baga'y ma-promote pang lalo
Dahil ang kapirasong patikim sa kanya'y gusto pa ng abuso
kapalit nito'y hanapbuhay mo't dangal na ipinagkanulo

Tumindig ka kababayan at ipaglaban ng tahasan
Dahil ang nakasalalay ay ang iyong kinabukasan
Dalawang supling na sa 'yo'y umaasa ng lubusan
Kamtin ang tagumpay laban sa taksil na kababayan!


This poem was writen for a friend who was wrongly accused of something he did not do. His boss who is a fellow filipino and a Registered General Nurse reported him to their manager who quickly believed the report. The incident happened when my friend's family and my family was in the middle of our holidays in Italy in the summer of 2008. Upon our arrival back to Liverpool, and after some investigations, my friend's job contact was terminated by his employer.


Manny
6 September 2008

Summer Breeze

The blog Summer Breeze will contain poems, and others. The reason for choosing the title is to memorialise my late mother Lillian Fanao Na-oy who was at one time an editor of their school paper --The Mountain Breeze! I also chosed Summer Breeze because I was born at the height of the Summer Season in Mankayan, Benguet Province, Philippines. I was told by my mother Lillian that that summer was one of the hottest summer they ever experienced in the history of the nation so much so that drinking water became so scarce. I am also indebted to my late brother Melvin and my cousin Mandy who use to hike long distances to fetch cool spring water from Burayok.

We need a respite from whatever situations we encounter, be it political, social, economics, spiritual, financial, environmental, psychological, emotional, etcetera, we need a breather, we need refreshing. This is where the cool Summer Breeze comes into our lives, hopefully to refresh our mind, body and soul as we continue our endless journey here on earth and beyond.

My friends and visitors, please feel free to read and if appropriate, leave some comments.

Manwer.